Vanaf 1840 zijn er Zusters van Liefde in België aanwezig: eerst in Maaseik, waar onderwijs aan blinde, dove en spraakgestoorde kinderen werd opgezet. Vanaf 1844 kwam er, onder leiding van enkele zusters een school in Borgloon en in 1851 vestigden twee zusters zich in Zonhoven. Onderwijs en ziekenzorg vormden de kern van de liefdewerken. In 1961 werd België een zelfstandige provincie. Geleidelijk aan liep het aantal zusters terug. Vanaf 3 april 2024 zijn we een regio.
De zusters zijn in de mate van het mogelijke nog actief in vrijwilligerswerk want iedere zuster is nu officieel met pensioen. Zo wordt hulp geboden aan het bisdom, aan de parochie, aan Samana (het vroegere ziekenzorg), aan de buurt, waar we ook zieken en oudere hulpbehoevenden helpen, communie brengen, schrijven voor Amnesty International enz.
In het Woon- en zorgcentrum H. Catharina wonen enkele zusters die meer zorg nodig hebben. Hier hebben ze nog een eigen kapel en enkele lokalen voor gemeenschappelijke activiteiten. Daarnaast wonen een aantal zusters in assistentiewoningen, Het Pand genoemd. Deze zijn beschikbaar voor ouderen die weinig of geen verzorging nodig hebben. Er is een mogelijkheid om gezamenlijk een warme maaltijd te gebruiken in het Grand Cafe in WZC H. Catharina of de maaltijd te nuttigen in het eigen appartement. Voor diegenen die zelf willen koken, dat kan ook in het appartement. Twee zusters wonen nog alleen: een in Zonhoven en een in Maaseik.
Behalve de zuster die in Maaseik woont, verblijft iedereen nu in Zonhoven. Hier is ook het regionaal huis gevestigd waar vergaderingen, bezinningen en ontmoetingen doorgaan en waar zich ook het archief en enkele kantoren bevinden.
Huizen die vroeger bewoond werden door de zusters en leeg kwamen te staan werden verkocht, zoals ook het grote klooster in Borgloon (destijds nog aangekocht door onze stichter).
Momenteel zijn er nog enkele personeelsleden in dienst, die het bestuur ondersteunen bij de administratie, het onderhoud van het regionaal huis en enkele assistentiewoningen en de zorg voor onze oudere zusters in H. Catharina.
Voor ons gebeurt nu wat we lezen in onze constitutie, art. 21:
‘Als we ouder worden of ziek zijn blijven we delen in de zending van onze congregatie door onze aanwezigheid, door ons gebed en door ons lijden. Op een heel bijzondere wijze delen we dan in het mysterie van Christus als Verlosser en groeien we toe naar de voltooiing, in een volledige overgave aan
God’.